Tonowanie – Jest to proces stosowany w fotografii, w wyniku którego zmianie ulega odcień bądź ton monochromatycznej odbitki. Jednocześnie obraz staje się trwalszy.
Tonowanie fotografii jako pierwszy zastosował w 1840 r. francuski fizyk, Armand Fizeau. Użyty przez niego w procesie wykonywania dagerotypów chlorek złota zwiększył kontrast i trwałość obrazu, wpływając również na jego zabarwienie.
Tonowanie odbitek na papierze wprowadził prawdopodobnie Louis-Désiré Blanquart-Evrard, wynalazca odbitki albuminowej. Również on wykorzystywał chlorek srebra, uzyskując podobne efekty, takie jak lepsza stabilność obrazu, redukcja żółknięcia i blaknięcia oraz zmiana odcienia, która w przypadku odbitek albuminowych była znacznie silniejsza.
Pierwotna czerwono-rudobrązowa barwa w wyniku tonowania przechodziła w bardziej purpurowe bądź brązowe tony, które zależały od zastosowanej kąpieli (w tym od jej pH).
Oprócz złota z końcem XIX w. zaczęto stosować także platynę, miedź, wanad, żelazo, które nadawały odbitkom różne odcienie.
Zobacz również:
Bibliografia: